کاروانی خەیاڵ

مسافر چشم به راهی های من، ساکار!

بی خبر از راه می رسی

با درودی به خانه می آیی

و با بدرودی خانه ام را ترک میگویی

ای عشق من!

چگونه بگویم؟!

لحظه های عمر من جز

فاصله میان این درود و بدرود نیست…..!!!

افسوس